Al lang droomde ik weg bij het idee van een camper bouwen, alles opzeggen en wonen in een campertje. Geweldig leek het me, lekker per dag bepalen wat je gaat doen, werken zodra je geld op is, niet te ver vooruit plannen, kortom leven met de dag.
En het is zo ver, inmiddels wonen we al een half jaar in ons kleine huisje op wielen. Een goed moment om even terug te kijken en om mijn kijk op de afgelopen tijd met jullie te delen! Is het waar ik van droomde of juist niet? En natuurlijk eindelijk een antwoord op jullie vragen via Instagram.
Hoe het allemaal begon…
Na mijn eerste verre reis naar Thailand, samen met Marlot, mijn beste vriendinnetje wist ik het zeker: dit wil ik vaker!! Zo’n enorme vrijheid, zoveel mensen die me inspireerden met geweldige (levens)verhalen en zo’n geweldige en vooral andere cultuur!
Niet veel later leerde ik Emiel kennen, in ons eerste gesprek deelden we onze liefde voor het ontdekken van de wereld. Het leek ons wel wat om samen oud en nieuw te vieren in Zuid-Amerika, lekker zonnig, cocktailtje in de hand en een geweldig feest, we kenden elkaar net 2 weken dus dat was wat vroeg haha! Maar 2 jaar later was het zover, daar stonden we, in Buenos Aires, op het dakterras van ons hostel, op een geweldig feest, met een cocktailtje in onze hand naar het vuurwerk te kijken. Klaar voor een nieuw avontuur.
Na 8 ge-wel-di-ge maanden reizen door Zuid-Amerika waren we even klaar met het gesleep, we wilden graag iets nuttigs doen en ons weer ergens thuis voelen. Al het geld was er zo’n beetje doorheen dus we hadden 2 opties. We konden of gaan werken in Zuid-Amerika, een leuke tijd hebben en weinig verdienen of een tijdje naar NL gaan, goed verdienen en als we er weer klaar voor zijn gewoon weer beginnen aan een nieuw avontuur. We beslotendat ons reis avontuur niet iets eenmaligs moest zijn maar een onze levensstijl moest worden. Daarom maakten we een aantal afspraken zoals: we gaan onszelf niet teveel vastleggen met een hoge hypotheek waardoor we onze vrijheid kwijt raken, we blijven nieuwe dingen leren, bijvoorbeeld een nieuwe taal of een nieuwe sport en we blijven niet teveel vast houden aan het gewone maar proberen buiten onze comfortzone te gaan.
Eenmaal weer in NL zaten we binnen no time weer in het gewone leven. Gek maar ook wel weer lekker dat is zo makkelijk is om terug te komen en verder te gaan waar je was gebleven. Het verlangen naar het reizen kwam al snel weer. We hebben heel wat avondjes doorgebracht met een lekker wijntje en een kladblokje om lekker te dromen over wat we allemaal wel niet konden gaan doen. Alles is mogelijk toch? Onze ideeën gingen van reizen door Europa, een camper opknappen, ergens wonen waar het altijd mooi weer is, werken in een Engels talig land, beter Spaans leren spreken. Heel lang leek het erop dat we in NL een camper zouden kopen, richting Spanje zouden rijden om daar te werken en de taal beter te leren spreken. Totdat we bedachten dat we misschien wel te weinig geld hadden voor dit grapje, want is er wel genoeg werk in Spanje? Misschien moesten we gaan werken in een land waar we wat makkelijker geld kunnen verdienen? We gingen ons verdiepen in working-holiday visa en kwamen uit bij Australië. Een Engels talig land (stond dus ook op ons lijstje) en besloten dat we niet meer heel veel tijd hadden aangezien dit alleen kan voor je 30e. Zo gezegd zo gedaan schrijf ik dit vanuit onze hut.
Is het leven in een camper zoals je had gehoopt?
Ja! Dat is het zeker. Ik vind het heeeeerlijk om wakker te worden op een mooie of soms ook hele lelijke plek en om me toch thuis te voelen. Want ja zo voelt het echt, als thuis! Waar je ook bent, lekker je eigen bed, kledingkast en keukentje, we hebben alles wat we nodig hebben altijd bij ons. Soms rijden we ergens naartoe, bijvoorbeeld naar het strand en vraagt de een heel verschrikt, hebben we wel zwemspullen mee? En dan moeten we lachen, want ja alles gaat altijd mee.
Doordat ik natuurlijk niet al mijn spullen vanuit NL mee kon nemen besloot ik in NL veel weg te geven of te verkopen. Zoals een hele hoop kleding, schoenen, de bank, een kast etc. En dat voelt eigenlijk zo lekker, wat heb je nou eigenlijk echt nodig? In ieder geval een hele hoop minder dan ik had.
Het voelt echt als een enorme vrijheid om zo weinig spullen te hebben en toch alles te hebben wat ik nodig heb.
En ja ik droomde al zo lang van die vrijheid en al dat kneuterige wat bij kamperen hoort, lekker uitgebreid koken, op zoek naar een plek om te slapen en heel hard mee zingen met mijn verschrikkelijk (lekkere) roadtrip playlist onder het rijden. Maar ik heb even de voor en nadelen voor jullie opgesomd:
Voordelen van het camper leven:
- Zo veel vrijheid, zoveel mogelijkheden waar te ‘wonen’ en altijd vakantie gevoel.
- Binnen een kwartier is je hele huis gepoetst.
- Je hebt altijd alles bij je.
- Als je iets kwijt bent is het nooit ver weg (tenzij je het op de vorige plek van bestemming bent vergeten, dan is het heel ver weg).
- Home is where you park it.
- Je leert ineens veel over auto’s.
Nadelen van het camper leven:
- Als je auto bij de garage staat heb je ook gelijk geen huis meer, dit is ons ook al overkomen..
- Als het de hele dag slecht weer is is onze camper echt te klein, dit gebeurde in het winterse zuiden nog wel eens maar gelukkig is het nu bijna altijd lekker weer.
- Onze camper heeft geen douche en toilet. Schone toiletten vind je hier echt overal dus dat is geen probleem. Voor douches moeten we toch wel op een camping staan. Af en toe zijn er koude openbare douches, een sportschool met douche of als we helemaal in het wild staan doet onze buitendouche ook wonderen.
Voelt het meer als wonen of als reizen?
Dat vind ik eigenlijk wel een lastige vraag. Zodra de deuren gesloten zijn voelt het zeker als wonen, of misschien zelfs nog wel als we de BBQ voor de hut aansteken. Maar zodra je om je heen kijkt kan je er toch niet omheen. We zijn wel echt aan het reizen natuurlijk, dus zo voelt het ook wel. Maar dan wel reizen met je eigen huis.
Dan Australië.
Zoals eerder genoemd zijn we in Australië uitgekomen voor het weer en het working holiday visum wat het mogelijk maakt om voor je 30etwee jaar door Australië te reizen en daarnaast ook nog te kunnen werken (en goed geld verdienen). Die hele lay-back en surf cultuur leek me wel wat. Waar ik me dan ook het meest over verbaasde was toen we onze bus gingen verbouwen in Fernvale, een klein dorpje vlakbij Brisbane. Was dat in tegenstelling tot de gezellige dorpjes zoals je ze in NL kent kom je hier de meeste dorpen met een snelweg binnen. Je hebt het gevoel alsof je op een industrieterrein bent beland maar nee dit is de ‘dorpsstraat’. Even wat anders dan de Hollandse kneuterigheid. Alles maar dan ook alles gaat hier met de auto, naar school, koffie drinken bij de buren, naar de pub.. Voet- of fietspaden bestaan hier dan ook bijna niet, we vroegen ons dan ook af hoe je hier bijvoorbeeld je hond uit laat. Maar zelfs dat gaat met de auto. Je gooit je hond achterin, rijdt naar een parkje en laat daar je hond even uit en hup weer terug die auto in. Geen wonder dat je hier heel veel mensen ziet met overgewicht. Wel even wat anders dan het uber-fitte-gebruinde-surf mens wat ik me had voorgesteld van de Australiërs. Deze zie je ook zeker maar niet zo in overvloed als ik had gedacht.
Het grootste verschil met Zuid-Amerika is voor mij toch wel de cultuur. Zuid-Amerika is een grote cultuur bom, elk land, elke gewoontes zijn zo anders en zo prachtig. Dat stukje cultuur dat is hier niet. In Australië is het echt zoeken naar de oorspronkelijke Aboriginal cultuur. Het is een beetje alsof de cultuur is vernietigd en daar ineens een stukje Engeland op is gezet. Wat natuurlijk helaas ook een beetje het geval is. Aan de andere kant heb je daardoor wel het gevoel alsof je in Europa / Amerika bent. Alles is minstens net zo goed en soms zelfs wel beter geregeld. Daardoor hoefden we niet echt te wennen en mis je de dingen als een goede douche en supermarkt niet want ja dat heb je hier ook wel.
Het enige wat we missen zijn familie en vrienden.
Het andere verschil voor ons is toch wel de manier van reizen. In Zuid-Amerika deden we alles met het openbaar vervoer, hadden we geen auto. Soms waren we zo klaar met weer die zware tas op onze rug, weer alle spullen inpakken, en weer een kamer dat binnen 2 sec een bende is omdat je je tas leeg haalt. Een stuk luxer natuurlijk om je eigen huisje mee te hebben en overal waar je bent je gelijk thuis te voelen. Gelukkig doen we het in deze volgorde!
En wat ik het geweldigst vind aan Australië is toch wel alle wilde dieren die je hier tegen komt. Zoveel dieren die je in Europa niet ziet en hier zo normaal zijn, zoals kangoeroes (die hebben we trouwens ook even geproefd), koalas, kakatoes, emu’s, grote spinnen, slangen, krokodillen, schildpadden, mega vleermuizen enz enz enz. Te veel om op te noemen, zo zo gaaf!! En al deze wilde dieren worden gelukkig ook goed beschermd, er zijn zo veel National Parks hier, waar je vaak ook nog eens mag kamperen, echt heel gaaf!!
Wat heeft het meest indruk gemaakt?
Dat we met zijn tweeën een camper hebben gebouwd en dat alles het nog steeds doet hahaha!
Hoe vul je je dagen?
Haha dit vind ik wel een goede. En ik krijg die vraag best veel. Maar ik denk dat Emiel en ik ons beiden wel makkelijk kunnen vermaken ook al is er niet zo veel te doen. Lezen, sporten, dromen, plannen maken, koken, schilderen, fotograferen. Ja er is altijd wel iets te doen toch?
Maar misschien dat sommige mensen toch een beetje bang zijn om zich te vervelen?
En natuurlijk is er tijdens zo’n reis ook heel veel tijd, tijd om na te denken over van alles en nog wat. Soms worden we daar ook wel eens helemaal gek van. Dan zijn we weer aan het discussiëren en toekomstscenario’s aan het schetsen. Maar als ik naar mijzelf kijk heb ik dit af en toe ook wel echt nodig. Even met je neus op de feiten gedrukt worden, de feiten zijn in dit geval de grote levensvragen waar ik dan over nadenk. Zit ik op de goede weg? Ben ik gelukkig? Waar wil ik naartoe? Is dit wel verstandig? Allemaal vragen waar ik niet zoveel over nadenk als ik in de ‘sneltrein’ van het leven zit en vragen waar ik nu des te meer tijd voor heb. Niet perse leuk maar voor mij wel nodig om de koers van mijn leven in eigen hand te houden.
En ja voor de rest vullen we hier de dagen net zo als in NL, met werk, koken, koffietjes drinken, sporten etc. In vergelijking met onze vorige reis waar we eigenlijk niet hebben gewerkt, op wat vrijwilligerswerk en in Emiel zijn geval remote werk voor het bedrijf in NL waar hij toen voor werkte, werken we nu best veel. Reden hiervoor is dat we te weinig hadden gespaard om lekker op onze luie reet te gaan zitten, en omdat je in Australië meer verdiend is het dus ook nog eens heerlijk sparen en het is gewoon ontzettend leuk om echt een tijdje ergens te wonen en werken, zo heb je het gevoel dat je niet alleen toerist bent. Zo kwamen we met een iets duurder uitgepakte camper en nog maar een paar 100 dollar op zak aan onze eerste baan. Letterlijk de eerste de beste baan die we konden krijgen.
Dit was ook wel gelijk ons meest gestreste moment van de reis, want bijna geen geld, een auto die we nog niet helemaal vertrouwden (we wisten niet of onze distributieriem nog goed was, als dat niet het geval was dan kon de motor compleet verwoest worden en dat zou nog veel duurder zijn dan de distributieriem, aaaahh) en op dat moment nog geen werk en wel heel veel verstuurde sollicitaties.
Maar we kregen een baan. Namelijk op een salad farm, oftewel onkruid wieden, sla wassen, verpakken en in dozen doen. Hahaha het werk zelf was verschrikkelijk maar de tijd die we daar hadden was geweldig. Een dorp waar voor de rest niets gebeurd en dat elk jaar in het seizoen overspoelt wordt met backpackers die een aantal maanden komen wonen en werken. En zo een hele eigen ‘gang’ vormen, met borrels, BBQ’s, illegale kampeerplekken, innovatieve douchesystemen enz. Daarna gingen we naar Melbourne waar we een huisje huurden en ik aan het werk ging in een koffie bar (mijn eerste echte baan in de horeca, fake it until you make it hehehe) en Emiel les kon geven in IT (misschien wel zijn droombaan, dus super gaaf!). Daarna was het tijd om even vakantie te vieren en onze zuur verdiende centen weer uit te geven. En dan vliegt de tijd toch wel echt, 2 maanden deden we over The Great Ocean Road en de hele Oostkust van Melbourne tot aan Cairns. En toen was het weer tijd voor werk. Na eindeloos veel mailtjes, belletjes en bezoekjes hebben we onze droombaan gevonden. We werken en wonen op een voorderest onbewoond eiland. En samen met nog 6 collega’s runnen we een chique resort. Ik geef yoga les, we staan achter de bar, shaken cocktails, serveren prachtig eten, gaan mee op tours, maken de villa’s schoon en regelen daar om heen van alles en nog wat. Alles om de gasten het naar hun zin te maken. De meeste gasten komen aan per helikopter en zien dit als de normaalste zaak van de wereld, maar gelukkig zijn ze allemaal wel heel aardig!
Onze gemiddelde reis / vakantie dag ziet er denk ik zo uit:
We worden vroeg wakker (want ja als je kampeert lig je er meestal vroeg in, het is hier namelijk om 6 uur donker en op de meeste campings weinig licht en dan valt er weinig te doen) dus we gaan lekker sporten: hardlopen, yoga of bootcampen. Dan is het tijd voor ons favoriete ontbijtje, namelijk havermout met melk, banaan, kokos, dadels en amandelen, vaste prik. Daarna drinken we een bakje koffie. We springen onder de douche, zetten de tafel, stoelen, vloerkleed en zonnepaneel naar binnen en checken ons net op het nippertje uit van de camping. We rijden een stukje richting de volgende bestemming, stoppen voor een uitgebreide lunch op een door de bijrijder uitgekozen viewpoint van Wikicamps (de kampeerapp van Australië), vervolgen onze weg en drinken ons volgende bakje in de plaatselijke coffee shop of als deze er niet is stoppen we bij een tankstation (waar altijd een barista aanwezig is, heel chill) of maken onze eigen koffie. We komen aan bij de plek van bestemming. We hebben vanochtend nog gedoucht dus we besluiten naar een free camp te gaan, deze plekken zijn vaak nog veel mooier want vaak midden in de natuur. Stallen de boel weer uit, kletsen met de buur kampeerders, verkennen de omgeving, gaan lekker uitgebreid koken, drinken een wijntje en kruipen daarna lekker onze hut in.
Is het makkelijk om werk te vinden?
Ja en nee, ja als je alles wilt doen. Nee als je niet alles wilt doen. Dus in geval van nood is het zeker makkelijk om werk te vinden maar het is niet voor niets dat er zo veel backpackers de rotbaantjes invullen hier. Met een tijdelijk visum val je toch al snel in de ‘backpacker categorie’ (dit zijn toch veel tieners/begin twintigers zonder werkervaring) ook al hebben wij wel werkervaring. Maar als je goed zoekt en niet gelijk opgeeft zitten er zeker pareltjes tussen.
Waar geven jullie het meeste geld aan uit?
Benzine en boodschappen
Hoe ver plannen we vooruit?
Heel verschillend. Meestal weten we globaal wat we willen gaan doen, maar we plannen het eigenlijk nooit per dag. De intineraries uit de Lonely Planet zijn meestal onze lijdraad en vanuit daar vullen we het aan met adviezen van medereizigers of met wat de dag ons brengt. We hebben een aantal opties en kijken dan ter plekke wat het beste uitkomt. Je kan het toch nooit helemaal plannen, soms is het ergens veel mooier dan verwacht of kan een tour niet door gaan of kom je ineens hele gezellige mensen tegen. Voor nu zijn de plannen om tot ongeveer het einde van het jaar te blijven werken, misschien oud en nieuw vieren in Bali, dan even lekker vakantie vieren ergens in Azië, ergens lekker aan het strand cocktailtjes bestellen enz, lijkt ons wel wat! Dus alle tips zijn welkom! En misschien nog iets met yoga of kickboksen doen. En dan is het wel een keer weer tijd om terug te gaan naar NL.
Hoe en waar begin je in godsnaam aan zo’n avontuur?
Door heel heel heel erg veel te dromen, al onze dromen opschrijven, alle opties te bekijken, te praten met lotgenoten en vanuit daar gaan filteren. Een financieel plan maken van de minimale benodigdheden. Sparen, al is het elke maand maar een klein beetje. En dan gewoon boeken! Dat maakt het sparen zoooo veel makkelijker voor mij, geboekt hebben voelt echt als een stok achter de deur. Dan of al eerder natuurlijk je plannen bespreken met je vrienden, familie en op je werk. Je huur opzeggen of iemand zoeken die jouw huis wil huren. En dan is er geen weg meer terug. Voor je het weet zit je al in het vliegtuig.
Conclusie:
Er gaat ook ooit nog een camper komen in NL!